De woonbranche ligt op zijn gat en veel huizen staan volgens de banken onder water. Dat wordt lastig meubels verkopen. Toch kan water de redding bieden om de branche uit het slop te trekken.
Deze week was de 75e editie van de Meubelbeurs Brussel en beursdirecteur Els van Pelt wilde er tijdens een persbijeenkomst niet al te feestelijk over doen want dat vond zij ‘niet passend gezien de economische situatie’. Tegelijkertijd waren de beurshallen gevuld met een groot aantal Belgische meubelfabrikanten die zich als individuele exposanten en als collectief van de Belgische meubelindustrie presenteerden.
Feest CBM
Een week eerder vierde in Nederland de CBM (Centrale Bond van Meubelfabrikanten) het 100-jarig bestaan met een groot feest. Tijdens dat feest werd in de wandelgangen geklaagd dat er nou toch eens eindelijk één centrale beurs moest komen in Nederland en dat al die versnipperde beurzen en huisshows toch eigenlijk niet goed zijn. Afijn, die riedel kennen we al jaren en is een grijsgedraaide plaat.
In de fik
Persoonlijk denk ik wel eens dat het goed zou zijn als een van die Nederlandse beurscentra in de fik zou vliegen, een tweede failliet zou gaan, een derde zichzelf zou opheffen en een vierde werd overvallen door een storm van het kaliber Sandy. Gewoon plat die hele handel, alles in een keer weg. De mogelijkheid om dan op één plek, één keer per jaar iets te organiseren is dan een stuk makkelijker. Dan zijn we meteen van een hoop gezeik af.
Manneken Pis
In Brussel, de stad van Manneken Pis, hebben die Belgen het beter bekeken. Op de beurs in Brussel vloeide deze week het bier en gingen de hapjes er goed in. Het land valt steeds verder uiteen in twee delen, maar op de beurs presenteert de meubelindustrie zich als een zekere eenheid waarbij men elkaar wat gunt in plaats in elkaars vijver te gaan zitten vissen. Dat doen die Nederlanders wel en zo vangen ze regelmatig bot.
Onder water
Ondertussen hebben wij een nieuw kabinet (nee, ik bedoel hier geen meubel) en blijken de koopkrachtplaatjes voor geen meter te kloppen. Er dreigt een scheiding te komen tussen mensen die het (nog) beter krijgen en anderen die het nog slechter krijgen. Tussen loosers en winners. Dat is een harde scheiding. Misschien kan dat ook anders. Misschien moeten wij in dit land gewoon een streep trekken tussen ‘alles boven’ en ‘alles onder’ de rivieren en kijken wat dat oplevert. Of misschien moeten we gewoon stukken land onder water laten lopen in plaats van te gaan willen polderen, zoals de sociale partners voorstellen.
Dijkdoorbraak
Ik lees dat 16% van de huizen ‘onder water staat’ en waarom is het erg als dat nog meer wordt? We hebben als branche, als land, als natie gewoon een vijand nodig om tegen te vechten en dat is het water. Daarmee – en daardoor – is Nederland groot geworden. Laat die dijken gewoon doorbreken, want hoe was het motto ook al weer in 1953 toen in Zeeland het goed mis ging? Er kwam een nationale actie onder het motto ‘Beurzen open, dijken dicht’.
Dat eerste - beurzen open - is toch waar iedereen op zit te wachten?
Ennuh, over die andere beurzen….daar praten we niet meer over.
Aribert Guiking