Duizenden ouderen zullen de komende jaren thuis moeten blijven wonen want ze zijn volgens de overheid te 
vitaal voor een verzorgingstehuis. De ouderen zullen zelf op zoek moeten naar een voor hen aangepast interieur. Een opsteker voor de interieurindustrie die bijna zelf aan het infuus moest.
Deze week maakten zorgverzekeraars hun premies voor 2015 bekend. Twee weken eerder werd de 82-jarige Ben Oude Nijhuis een beroemdheid omdat hij in de krant en op tv vertelde over de schrijnende omstandigheden waarin zijn dementerende vrouw verkeerde die in een verpleeghuis zit. Een maand geleden was er ook nieuws over ‘de zorg’ en volgende maand ook want er is altijd wel wat te melden over ‘de zorg’. Logisch, want los van persoonlijke, plaatselijke of politieke perikelen gaat de vergrijzing door en zal dit de komende jaren een permanent terugkerend thema worden op allerlei gebieden. ‘De zorg’ blijkt en blijft een grote zorg.
Te weinig zorg
De CBM (Centrale Bond van Meubelfabrikanten) onderkent deze ontwikkeling en bracht vorige week het rapport ‘Markt voor zorg & welzijn 2014-2020’ uit. Het rapport is bedoeld voor de leden van deze brancheorganisatie en biedt een handvat om in te spelen op de ontwikkelingen in de zorgsector. Duizenden mensen die vroeger in aanmerking zouden komen voor een verzorgingstehuis zullen met ingang van volgend jaar wat anders moeten zoeken. Mensen die al in een tehuis zaten, worden naar huis gestuurd omdat ze ‘te weinig zorg’ behoeven. Tienduizenden mensen zullen de komende jaren van alles moeten regelen om zo lang mogelijk thuis te kunnen blijven wonen.
Hippe sta-op stoelen
Aangepaste bedden, stoelen, sanitair, trappen en andere interieurwijzigingen zijn het gevolg. Kansen voor meubelfabrikanten en interieurbouwers, dus logisch dat de CBM dit onder de aandacht brengt. Misschien breken er ook gouden tijden aan voor de retail want mensen willen die flitsende seniorenbedden en hippe sta-op stoelen natuurlijk eerst zien en uitproberen. Tijd zat, dus hup naar de winkel en even testen. Het is voor de retailer dan wel zaak om die producten niet te presenteren in het bejaardenhoekje want dat pikken die goedgebekte oudjes niet.
Seniorenbedden
Want beeldvorming speelt een grote rol. Fabrikanten van ‘seniorenbedden’ vertellen mij dat zij fraaie bedden hebben die er ‘helemaal niet uitzien als zorgbedden’ en dat retailers ‘positief reageren’ op hun producten. Van diverse retailers heb ik echter gehoord dat dat zij op plaatselijke 50+ beurzen afgewende gezichten zagen als bezoekers naar die zogenaamde fraaie bedden keken. Reden? Mensen worden niet graag geconfronteerd met hun (komende) gebreken. Want oud wórden is misschien leuk, maar oud zíjn niet. Wie wel eens een zogenaamde seniorenwinkel is binnengestapt, snapt waarom veel mensen daar gillend uitlopen; het ziet er niet uit en ademt de sfeer van hulpbehoevendheid tot aan het plafond.
Virtuele verzorger
Inmiddels zijn relaxfauteuils breed geaccepteerd in de markt en vaak strak vormgegeven. Maar sta-op stoelen zijn meestal nog plompe bakken en seniorenbedden verdienen meestal niet de schoonheidsprijs. Mensen die - al dan niet gedwongen - thuis blijven wonen, willen juist daarom fraaie interieurproducten. Vinden ze die niet op de winkelvloer, dan gaan ze het internet op. Wie als fabrikant een beetje slim is, maakt een app waarbij mensen online hun ‘eigen’ sta-op stoel, aangepast bed of rollator-proof interieur in elkaar kunnen knutselen. De oudjes hebben tijd genoeg en kunnen tegen het scherm kletsen want daar huppelt waarschijnlijk een virtuele verzorger rond om advies te geven. Functioneel surrogaat voor de wegbezuinigde fysieke zorghulp.
Ontslagen én banengroei
Werkenden in de zorg hangt ontslag boven het hoofd, maar voor mensen die inspelen op de behoefte van duizenden ouderen die hun huis moeten aanpassen, gaat het zonnetje permanent schijnen. Ergonomen, bewegingstherapeuten, ‘slaap- en zitadviseurs’ en gladde verkopers kunnen zich gaan warmlopen. De CBM heeft de afgelopen jaren fors moeten snijden in het personeelsbestand. Ik denk dat ze komend jaar moeten gaan uitkijken naar uitbreiding.
Aribert Guiking