Deze week ontving ik een aantal felicitaties via LinkedIn. Vanwege mijn zoveeljarig werkjubileum. Een paar weken geleden gebeurde iets soortgelijks, ook toen was ik blijkbaar met iets een x aantal jaren in business. Dames/heren in beide gevallen: bedankt!
Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik moet reageren op zo’n digitale felicitatie. Het is natuurlijk harstikke aardig dat men dat doet, maar om een of andere reden denk ik: ach, dat is het gevolg van een automatisch gestuurd bericht waarbij mensen - die via LinkedIn aan mij verbonden zijn -bericht krijgen met de mededeling dat zij Congratulations tegen mij kunnen zeggen en dat dan ook doen. Omdat ik zelf nauwelijks actief ben op LinkedIn reageer ik daar zo lauwtjes op.
Digitale geursporen
Wat ook meespeelt is dat ik niet zo snel reply omdat ik het gevoel krijg dat jan en alleman dat dan ziet. Natuurlijk, je kunt dat 1 op 1 doen, maar toch. Ik ben heel erg terughoudend in het maken van digitale geursporen hoewel ik als mannetje dat toch eigenlijk hoor te doen; even je plasje doen om te laten zien dat je bestaat. Aan de andere schrijf ik iedere week, zoals vandaag, een column waarvan ik hoop dat veel mensen deze lezen. Sommigen wrijf ik dat onder de neus door een email te sturen met een link naar de column: hallo, dit heb ik geschreven: even lezen ja! Ook maak ik er wekelijks een tweetje van. Maar verder?
Checken werkhistorie
Verder doe ik weinig met social media. Ik heb een Facebook account, volg een handjevol mensen en heb nog nooit iets gepost. Wel zit ik regelmatig te koekeloeren naar Facebookberichten van anderen en raadpleeg ik vaak LinkedIn als ik een persbericht krijg als een bedrijf laat weten een nieuwe medewerker te hebben aangetrokken. Dan check je snel de werkhistorie van iemand en zo kan ik een bericht voor deze site een beetje aankleden. Ik kijk weleens op Instagram, maar dat is toch meer een vrouwendingetje. Ook lees ik vrijwel dagelijks van alles over social media: hoe jongeren Snapchat gebruiken, hoe bejaarden facebooken, de procentuele groei van social media in Europa, de koopknoppen van Instagram en nog veel meer (on)belangrijke zaken.
Terug naar de fax
Ik maak mijzelf wijs dat ik daardoor bijblijf en weet wat er speelt. Daarom ga ik ook naar allerlei beurzen. Dat laatste gold niet voor een hoop parketteurs en andere steek-de-handen-uit-de-mouwen types die afgelopen week níet naar de beurs Efwex in Gent gingen. Ze bleven massaal weg en de beursorganisator concludeerde na afloop dat het uitnodigingsbeleid niet klopte; hij had onder meer via Facebook en diverse sites gecommuniceerd en de doelgroep bleek daar geen gebruik van te maken. ‘We moeten terug naar de fax en de postzegel’, zei hij na afloop. ‘Onze doelgroep gebruikt nog veel de fax en een brief is ook niet zo moeilijk te sturen.’
Wapperende handjes
Ik viel bijna van mijn stoel toen ik dit hoorde. De fax? Blijkbaar zijn er nog predigitale stammen die dat apparaat gebruiken. Misschien dat die parketteurs over vijf jaar Facebook ontdekken en in 2020 hun eerste tweet gaan versturen terwijl beide platformen dan wellicht al zwaar gedateerd zijn. Zij behoren tot het uitstervende ras dat de handjes laat wapperen en digitaal de handen in de zak houdt. Zoals ook loodgieters en installateurs. (Waarvan een tekort dreigt). Die mannen hebben het te druk voor Facebook enzo.
Die 'andere' mannen (en vrouwen) wapperen spontaan met hun digitale handjes en zwaaien naar mij: beste Aribert, gefeliciteerd met je x-jarig werkjubileum. Dames/heren, hierbij nogmaals mijn dank. Leuk dat je aan mij denkt.
Aribert Guiking