De tapijtindustrie zit al jaren in zwaar weer, maar in Genemuiden draaien de machines nog volop. Vooral dankzij de vraag naar grastapijt.
Gisteren was ik in Genemuiden. De tapijtstad van Nederland is een dorp, in velerlei opzichten. Ik reed achter een auto met paardentrailer. In de trailer zag ik niet de achterkant van een paard, maar staken twee rollen tapijt omhoog. Ik moest in mijzelf een beetje lachen; even met de aanhangwagen wat rolletjes gehaald, rechtstreeks van de fabriek – zo dacht ik. Of dat echt zo is weet ik niet, maar het zou kunnen. Want er wordt nog volop tapijt geproduceerd in Genemuiden.
Vertrouwde namen
Om dat te checken, reed ik een rondje over het industrieterrein en zag daar de vertrouwde namen. Belakos, Edel, Verhoek, Timzo, Vébé, Béwé, Rhinos, Gelasta, Cotap; het zit er allemaal nog. De eerste keer dat ik in Genemuiden kwam, was vele jaren voor de crisis. Toen ging het allemaal nog crescendo. Het eerste voertuig dat ik daar toen tegen kwam, was een trekker met aanhangwagen, volgeladen met rollen tapijt. Zo’n ouderwetse trekker zonder cabine en zonder rolbeugel voor de veiligheid. Misschien hoefde dat ook niet want die trekker reed waarschijnlijk altijd alleen maar over de weg en zou nooit kantelen.
Blauwe golf
Inmiddels is het economisch tij behoorlijk gekanteld en daar hebben de tapijtboeren in Genemuiden behoorlijk last van. Waar vroeger ‘s morgens een blauwe golf van Verhoek vrachtwagens tussen de weilanden spoelde, is het nu een stuk rustiger. Toch zitten alle tapijtleveranciers er nog steeds. Zij werken wellicht nog harder dan voorheen om de zaak draaiende te houden.
Ambitieuze ambassadeurs
Voor de buitenwacht is ‘Genemuiden’ vaak een gesloten bastion. Wie er binnenin zit, weet beter. Men houdt elkaar scherp in de gaten en wie een succesvolle kwaliteit in de markt zet, weet zeker dat in korte tijd de concurrentie het rücksichtslos kopieert. Officieel houdt men de kaken op elkaar, maar vertegenwoordigers die dagelijks in den lande uitzwerven zijn ambitieuze ambassadeurs met prima verkooppraatjes. Dus weet iedere detaillist die tapijt verkoopt wat de laatste nieuwtjes uit Genemuiden zijn. Zo blijft iedereen scherp en wellicht dat mede hierdoor de leveranciers nog steeds het hoofd boven water weten te houden.
Zandbakken
Maar lastig is het wel, zo geeft vrijwel iedereen toe. Gelukkig kunnen de tuftmachines meer dan een boucleetje of een friseetje in elkaar draaien en zo worden wekelijks kilometers grastapijt gefabriceerd. Dat gaat naar golfbanen, plantsoenen, balkonnetjes en achtertuinen. Zelfs in de zandbakken van rijke Arabieren komt het groen uit Genemuiden terecht. De druppels olie komen als grassprieten terug en zo wordt de grote gele zandwoestijn een beetje groen.
Groen is poen
Ook in de graskwaliteiten zitten grote verschillen, maar qua kleur is het allemaal ongeveer hetzelfde. En hoewel groen – in vele tinten – dit jaar de trendkleur schijnt te zijn, wordt in Noordwest Overijssel al jaren deze kleur geproduceerd. Ik weet eerlijk gezegd niet of in deze tak van sport ook met argusogen naar elkaar wordt gekeken en of een goedlopende grassoort snel wordt gekloond. Los van het commerciële succes kán het natuurlijk ook zo zijn dat men gevoelig is voor wat alle Nederlanders schijnen te hebben: het gras bij de buren is altijd groener.
Aribert Guiking