Yataz nieuws & blog

Sinds kort mag het Duitse bedrijf Brühl zich presenteren als klimaatneutrale meubelfabrikant. Brühl heeft zich aangesloten bij het klimaatakkoord dat de Duitse meubelindustrie onderschrijft en doet dat via DGM, de Deutsche Gütegemeinschaft Möbel. De DGM bestaat uit meubelfabrikanten en toeleveranciers die zich vrijwillig onderwerpen aan ‘kwaliteitseisen’ van hun club en dat betekent perfecte producten leveren, duurzaam produceren, denken aan de gezondheid van het eigen personeel en consumenten en meer van dat soort dingen waar eigenlijk niemand tegen is. Als extraatje kun je je als fabrikant dus ook nog laten certificeren als klimaatneutrale producent.

Eerst even ter achtergrondinfo: het klimaatakkoord stamt uit 2016, is opgezet door de Verenigde Naties en houdt in dat landen die dit akkoord onderschrijven streven naar maximaal 1,5 graad opwarming van de aarde. Belangrijk element hierin is het terugdringen van de CO2 uitstoot want dat is een ‘broeikasgas’.

Om zich te mogen tooien met het predicaat klimaatneutrale meubelfabrikant koopt Brühl onder meer emissierechten, een soort aflaat waarmee je kan zeggen dat je lekker groen bezig bent. Ook heeft het bedrijf 1.300 bomen laten planten en - zoals iedereen op school heeft geleerd - bomen binden CO2, dus bomen planten is oké.
Grappig is dat, typisch Duits, uitentreuren wordt gemeld hoeveel kilo CO2 een boom bindt en op hoeveel ton CO2 reductie je dan uitkomt bij het planten van zoveel bomen.

Het doet mij denken aan de volstrekt onleesbare persberichten van Duitse fabrikanten van meubels, tapijt, laminaat, pvc vloeren, matrassen, ledverlichting en andere interieurproducten; pagina’s vol technische informatie dat de producten zijn getest, door gecertificeerde instituten, met gediplomeerde ingenieurs en wetenschappelijke onderbouwde testmethoden. Als nuchtere Nederlander interesseert je dat nul komma nul, het stickertje Made in Germany geeft genoeg zekerheid.

Natuurlijke harsen voor de afwerking van houten meubels, matrassen met schuim van soja, fineer in plaats van massief hout, hergebruik van tapijtresten en meer van die branchespecifieke Umweltschutz initiatieven? Ik vind het allemaal prima.

Prachtig wat die andere Duitsers doen. Het hele land volplempen met zonnepanelen, windparken aanleggen, groene stroom subsidiëren, koolzaad verbouwen voor biodiesel, milieuzones instellen voor binnensteden; allemaal uitstekend.

Maar waarom op de Autobahn die Mercedessen, BMW’s en Audi’s - al dan niet met sjoemelsoftware aan boord - mij als gekken inhalen, daar snap ik niks van. Nu weet ik wel dat die enorme uitstoot van CO2 uitstekend is voor de planten langs de Autobahn want die zuigen dat met graagte op. In Nederland spuiten de glastuinbouwers dagelijks wolken CO2 in hun kassen want daar groeien tomaten en komkommers lekker van. En die exporteren we naar Duitsland. Maar in de buitenlucht is CO2 ineens een kwalijk ‘broeikasgas’.

Oké, ik weet dat dit appels met peren vergelijken is. Of eigenlijk milieu-positieve maatregelen vergelijken met auto’s, maar de boodschap is duidelijk. Al dat klimaat gedoe is toch vooral geklets voor de bühne?
Trouwens, da’s een Duits woord.

Aribert Guiking