Auping introduceert dit voorjaar, zoals ieder voorjaar, een nieuwe collectie bedtextiel. Bij de collectie zitten wat standaard foto’s, denk aan kussens zorgvuldig nonchalant op elkaar gestapeld en een paar opgemaakte bedden.
Bijzonder zijn de foto’s van een collectie met een ‘asymmetrische print’. Op de foto’s zie je een meisje/vrouw die de overtrek recht voor zich uit houdt zodat de stof in zijn geheel is te zien, maar zijzelf daarachter verborgen gaat. Je ziet alleen een stukje voorhoofd met het haar in een knotje en onderaan nog net de tenen. En op de hoeken de vingers die de overtrek vasthouden. Ik heb even goed moeten kijken, maar het zijn stuk voor stuk apart genomen foto’s.
Dat is opmerkelijk want als je catalogi bekijkt van bedtextielproducenten zie je vaak tientallen overtrekken op exact dezelfde wijze gefotografeerd. Strak genomen vanaf het voeteneind is een geijkte methode. Ook schuin van links, dus met voeteneind en de rechterkant van het bed in beeld, komt veel voor.
Het ergst zijn de plaatjes die van bovenaf zijn genomen. Een keer klikken: klaar. Er wordt één bed opgemaakt en dat kun je digitaal voorzien van vrijwel iedere gewenste overtrek. Do-de-lijk, zo’n catalogus met pagina’s vol overtrekken. Vooral als het superstrak zonder enige vouw op bed ligt en dan tig keer een beetje omgeslagen, altijd even ver en altijd aan dezelfde kant. Vre-se-lijk. Maar wel lekker snel te maken en goedkoop.
Vroeger moest iedere overtrek opnieuw over het dekbed worden getrokken om te kunnen fotograferen. Met digitale technieken is dat voorbij en ook bijvoorbeeld aanbieders van karpetten maken hier gebruik van. Je legt desgewenst het karpet in een echte kamer en hoppa- je plakt zo een hele collectie in een doorsnee huiskamer.
Bij gordijn- en meubelstoffen is men vaak wat creatiever, maar ook redelijk voorspelbaar met vaste patronen. Stapeltje unistoffen opgevouwen om de kleuren goed te laten uitkomen. Bij dessins wordt er zorgvuldig gedrapeerd zoals je het in het echt nooit zult zien. Het beste is natuurlijk om te laten zien zoals de realiteit het aangeeft: hangend als gordijn, gestoffeerd op een bank of stoel.
Dekbedovertrekken liggen altijd vlak op een bed, dus zo gek is het niet om met standaardfoto’s te werken. Een enkeling stapt daar van af en fotografeert alles apart, desnoods op locatie. Het ziet er veel beter, realistischer en leuker uit, maar kost een vermogen.
Auping doet het ook simpel - kom op meid, nog even vasthouden - maar het is een verademing. Ik hoop dat ze ermee doorgaan. Stiekem hoofd er bovenuit steken zodat je de ogen ziet, mensen met een krullebol, stekeltjes of een kale kop. Nog leuker: met krulspelden in het haar. Ook mogelijk: een gekleurde kuif, passend of juist helemaal niet, bij de kleuren van de overtrek. Iemand die de overtrek hanteert als een stierenvechter? Olé!
Of fotografeer een overtrek wapperend aan de waslijn tussen het frisse groen. ‘Onze overtrekken zijn duurzaam en gang lang mee’. Waarom zet Auping niet hun cradle to cradle filosofie in: kinderen die een verwassen overtrek gebruiken als tent in de huiskamer en daarvoor tafel, stoelen en knijpers gebruiken. Met als pay off: tijd voor een nieuwe!
Aribert Guiking