Gisteren was de laatste dag van de Meubelbeurs Brussel. De beurs is het platform voor de Belgische meubelindustrie die daar graag haar nieuwste producten toont. Echt bijzondere nieuwigheden waren er niet of nauwelijks te vinden, maar dat mag je ook niet verwachten. De exposanten op de beurs richten zich vrijwel allemaal op het brede middensegment en dat is trendvolgend, niet trendsettend. Als je daarnaast weet dat een behoorlijk aantal exposanten zich ook richt op de Franse markt dan worden de daarvoor bestemde meubels vanuit Nederlands perspectief al gauw wat oubollig. Want Nederlanders pikken trends eerder op dan Belgen en Fransen hobbelen daar weer achteraan.
Maar juist daarom is de beurs leuk om te bekijken; je ziet eens wat anders dat alleen producten die beantwoorden aan de Nederlandse smaak. Ook opvallend op de beurs zijn de glittersmeubels die blijkbaar allochtonen aanspreken, afgaande op de bezoekers op de beursvloer. In Nederland zie ik nooit banken met glimsteentjes, bedden met zwaar gedecoreerde hoofdborden, bling-bling meubelen en specifieke interieurglitterproducten op de beurs. In Nederland zie ik ook zelden vrouwen met hoofddoeken of mannen die Turkse of Marokkaanse roots hebben. Dat alles zag ik wel in Brussel.
Wat mij opviel, was dat die 'Turkenbedden' vaak opklapbaar zijn in verband met bergruimte onder het bed. Praktisch als je veel spullen hebt en weinig opbergruimte. In een andere hal, meer gericht op het wat hogere segment, zag ik diverse Italiaanse bedrijven met bedbanken. Ook in dit geval gaat het om het efficiënt gebruik maken van de ruimte, zij het dat bedbanken vaak in kleine stedelijke woonruimtes staan waar het niet gaat om de aanwezige spullen op te ruimen, maar om te kunnen zitten en te kunnen slapen op die beperkte ruimte.
In weer een andere hal stonden de aanbieders van bedden en matrassen bij elkaar gegroepeerd en daar barstte het van de boxsprings. Hierbij viel op dat bij de Nederlandse deelnemers deze feitelijk er allemaal hetzelfde uitzien; plompe bakken op korte pootjes. In contrast hiermee viel op hoe elegant de boxsprings waren van de Belgische exposanten: een minder hoge opbouw, niet volledig tot de grond gesloten en veel meer variatie in stoffen, kleuren en materialen. En opvallend: in België maken ze fraaie ledikanten.
In Nederland kwamen zo rond de eeuwwisseling boxsprings sterk opzetten, in België volgde dat jaren later. Maar daar zijn ze veel mooier. Oorzaak zijn de bekende clichés: in Nederland gaat het vooral om de prijs en de 'fabrikanten' shoppen overal naar de goedkoopste matrassen, frames, pootjes, stoffen en andere benodigdheden. In België heeft men (= de consument) er meer geld voor over en vragen dealers naar de kwaliteit van het hout, de stoffen en andere materialen, zo verklaarde mij een standhouder. 'En wij maken het zelf', voegde hij er aan toe.
Bovenstaande zorgde ervoor dat, samen met het bier, de lekkere broodjes en de chocolade, we weer eens fijn konden ervaren hoe verschillend Nederlanders zijn van Belgen. En die Turkenbedden, waar menig beursbezoeker smalend over doet, zouden weleens een trendsetter kunnen worden. De trek naar de stad is wereldwijd gaande en daarmee wordt de beschikbare woonruimte gemiddeld kleiner.
IKEA heeft al bedden met een losse opbergbak eronder, maar ik zie het bedrijf in de toekomst komen met opklapbedden met bergruimte. Die bling-bling bedden uit Turkije komen dan uit Zweden. Hoe worden die dan benoemd?
Aribert Guiking