Deze wekelijkse column gaat vrijwel altijd over ‘branchegerelateerde’ onderwerpen. Dat kan slaan op ‘de woonbranche’, op bepaalde ‘productgroepen’ zoals meubelen, vloerbedekking, verlichting e.d., het kan gaan over bedrijven en over mensen. Gelukkig ben ik freelance journalist en kom daarbij in contact met totaal andere branches, bedrijven en instellingen waardoor ik behoed wordt voor extreme gezichtsvernauwing. Wat mij opvalt over de gehele linie in al die branches en bij al die bedrijven en instellingen is dat veel mensen behoorlijk lange tenen hebben en weinig of in het geheel niet willen zeggen wat ze echt van zaken vinden. Preciezer geformuleerd: ze zeggen het wel, maar willen dat niet zo niet gepubliceerd hebben. Terwijl ze weten wie ik ben en wat ik wil:
Vette quotes natuurlijk!
Verbale stront
Iedereen begrijpt dat harde uitspraken sneller worden opgepikt dan genuanceerde explicaties en toch komen veel geïnterviewden - zeker in het zakelijke verkeer - niet verder dan voorspelbare uitspraken, nietszeggende quotes en een motregen van clichés. Want ja, misschien zeg ik wel iets dat mogelijkerwijs verkeerd geïnterpreteerd zou kunnen worden door mijn klanten. Het zijn zeikerds – die klanten van mij, maar ik ontvang ze met open armen, dat hoor ik dan. Natuurlijk mag alleen het laatste gepubliceerd worden. Er zijn uitzonderingen. Zo sprak ik pas een hoogleraar die vertelde hoe hij een stortvloed van verbale stront over zich heen kreeg nadat hij bepaalde uitspraken had gedaan. Vooral via social media werd hij verketterd. Maar hij bleef bij zijn standpunt.
Verstoppen
Nu wist die man precies waar hij het over had (hij was niet voor niets professor) en daarom vind ik het zo vreemd dat mensen in de woonbranche die weten hoe de hazen lopen toch zo terughoudend zijn in hun uitspraken en zich graag lijken te verstoppen. Zeker als het gaat om brancheorganisaties die moeten opkomen voor de belangen van hun leden. Wanneer hoorde u wat van Modint, de organisatie waaronder de vaderlandse tapijtindustrie en gordijnleveranciers zich scharen? Hoe vaak hoorde u wat van de CBM, de club waarbinnen onder meer meubelfabrikanten zich hebben verenigd? Wat kunt u zich nog herinneren van matrassen- en beddenfabrikanten die ook onder de CBM-vlag hangen? En ik heb nog nooit wat gehoord van bijvoorbeeld de verenigde parketleveranciers die wel schijnen te bestaan.
Ongezouten mening
De enige waarvan ik regelmatig wat hoor is INretail, de brancheorganisatie die de woondetaillisten vertegenwoordigt. Die kiest juist voor een totaal andere weg. Die lobby- en belangenclub strooit met persberichten, loopt de deur plat in politiek Den Haag en organiseert van alles voor hun leden en schreeuwt dat van de daken. Hun voorman Jan Meerman schrijft op de site wekelijks een column en geeft daarbij ongezouten zijn mening waarbij ook de eigen leden wel eens op hun donder krijgen. Meerman roept ongetwijfeld weerstand op, maar krijgt ook applaus. En hij krijgt dingen voor elkaar.
Hoe gaat het?
Alleen, en da’s een beetje vreemd – hoe actief INretail ook is en hoe hard hun voorman ook aan de boom schudt; het gaat gewoon klote met de retail. Zeker de winkels in mode en schoenen, die ook door INretail worden vertegenwoordigd, hebben het loeizwaar. Een grote bek hebben kan voor journalisten prettig zijn (kunnen we weer een leuk stukkie schrijven) en een mening durven uitdragen vind ik geweldig. Maar misschien is dat noodzaak, zoals bij INretail. Misschien is die noodzaak bij de andere organisaties niet aanwezig. Gaat het gewoon uitstekend met al die fabrikanten en leveranciers van meubelen, bedden, verlichting, tapijt, parket en gordijnen?
Aribert Guiking