Veel mensen werken al geruime tijd vanuit huis en dankzij een goede fysiek-digitale infrastructuur kan dat in Nederland prima. Bij onze oosterburen gaat dat een stuk minder makkelijk omdat thuiswerken daar minder sterk is ingeburgerd en bovendien niet overal snelle internetverbindingen zijn. Online iets bestellen gebeurt in Duitsland wel massaal, maar contactloos betalen – of zelfs met een pinpas – is bij veel detaillisten nog lang niet mogelijk. Maar misschien inmiddels nu wel, met dank aan corona.
Duitse beursorganisaties zijn al vele stappen verder en hebben hun digitale beursinfrastructuur de laatste maanden verdiept en verbreed want fysieke beurzen- dat is nog steeds glibberig terrein. Hoewel vakbeurzen in Duitsland zo her en der wel mogen (afhankelijk van het desbetreffende Bundesland) blijft het onzekere business. Want aangeven dat je overal ontsmettingsmiddelen aanbiedt, dat er alleen van tevoren geregistreerde bezoekers naar binnen mogen, dat je bredere gangpaden maakt, dat je met tijdvakken gaat werken en dat je een geweldige airco hebt die permanent de lucht ververst- is dat voldoende om exposanten en bezoekers naar binnen te lokken?
Inmiddels is het begrip 'virtuele beurs' al bijna normaal geworden, maar of het echt een succes is? Het komt er op neer dat tijdens de 'normale' beursdagen (en vaak ook daarna nog) exposanten een verbinding hebben met mensen die zijn ingelogd en dat je direct live kunt chatten. Beursorganisaties die zoiets hebben aangeboden zeggen steevast dat het een succes was, maar dat is lastig te controleren.
Duidelijker ligt dat bij bedrijven die, vaak omdat ze niet naar een beurs konden, vanuit hun eigen showroom virtuele rondleidingen geven aan klanten. Via een duidelijke een op een relatie en op een afgesproken tijdstip kan gericht worden gecommuniceerd en ik heb salesmensen gesproken die hier wild enthousiast over zijn. Geen ellenlange uren meer in de auto of het vliegtuig en je kunt op een dag meerdere keren uitgebreid tekst en uitleg geven. Potentiële kopers kunnen lekker vanuit huis rondsnuffelen en dat desgewenst in korte broek of teenslippers.
Probleem is wel dat je met communiceren via een scherm non-verbale signalen mist. Ook verschilt het nogal wat je als leverancier te bieden hebt. Een bank, bed of ander groot product kun je van meerdere kanten met een camera laten zien en je kunt zelfs inzoomen, maar wat doe je als je honderden verschillende woonaccessoires verkoopt en hoe maak je op afstand duidelijk dat je een uiterst zacht aanvoelende stof als nieuwtje hebt?
Natuurlijk kan je bepaalde zaken van een fysieke beurs ook goed missen: de aanreistijd, het vinden van een goede parkeerplek, in de rij staan bij de entree, dure catering, overvolle roltrappen, moeten wachten op een drukke stand en ga zo maar door. Maar ook: geen mogelijkheid om iets te zien bij een standhouder die je niet kent, geen ontmoeting en kort praatje met een bekende, geen mogelijkheid om iets moois, geks, interessants te zien om een foto van te maken.
Eerlijk gezegd vind ik die laatste zaken een van de charmes van fysieke beurzen; je ziet een hoop waar je niets mee kunt of waar je totaal geen interesse in hebt. Maar je ziet het wel en het geeft toch een bepaald beeld. Dat beeld krijg je niet als je met een enkele digitale standhouder effent zit te communiceren of als je alleen zit te beeldbellen met mensen en bedrijven die je al lang kent.
Voor journalisten is het lekker makkelijk als ze alles digitaal krijgen aangereikt. Maar eerlijk gezegd komt het mijn neus uit; zelden zoveel nietszeggende info binnengekregen als de laatste maanden van bedrijven die zeggen dat ze zo fijn digitaal-virtueel bezig zijn. Dan denk: zeg wat zinnigs en hou anders je mond(kapje)!
Dus ik kan niet wachten tot ik weer de beursvloer op mag
Aribert Guiking