Af en toe, zeg maar gerust regelmatig, lees ik over nieuwe digitale ontwikkelingen die in juichkreten worden beschreven, maar waarbij je als je even nadenkt meteen aanvoelt: laat dat applaus maar achterwege. Wacht eerst maar eens even hoe het werkt en of het überhaupt wel gaat werken.
Zo introduceert Möbel.de, naar eigen zeggen 'Duitslands grootste meubel- en inrichtingsportaal', een visuele zoekmachine. Dat is een hulpmiddel om meubels, verlichting, accessoires en andere woonproducten online te selecteren op basis van een afbeelding. Dat kan handig zijn want als je op de site 'gestoffeerd meubel' intikt, krijg je direct te zien dat er 344 pagina's zijn met zulke producten en per pagina al ruim 90 stuks. Onbegonnen werk om dat te gaan bekijken. Dat komt omdat Möbel.de razendsnel een hele hoop sites scant waar die producten worden aangeboden en dat direct toont, inclusief leverancier en prijs.
Prachtig om in een keer zoveel aanbod op een site te vinden, maar je moet meerdere malen selecteren om een aanvaardbaar overzicht te krijgen. Logisch dat de site nu een hulpmiddel biedt om die verfijning sneller door te voeren, in dit geval met een visuele zoekmachine. Dus, je hebt een bepaalde bank gevonden die je mooi vindt en wil weten of er nog meer van zulke banken zijn. Als ik met een afbeelding van die bank soortgelijke banken voorgeschoteld krijg van andere aanbieders is dat natuurlijk fantastisch.
Hoewel? Hoe nauwkeurig is die zoekmachine? Waar let deze op en hoe ver mogen de afbeeldingen afwijken van de bron? En hoe zit dat bij tafels? Pakweg 95% van alle tafels bestaat uit een blad met vier poten, hoe ga je daaruit selecteren? Ziet die zoekmachine het verschil tussen beuken en eiken?
Vergelijken van modellen doen consumenten al jaren, bijvoorbeeld in de winkel. Dan staan ze bij een bank die ze interessant vinden, scrollen even op de smartphone en tonen de verkoper hetzelfde model: kijk, hier kost die bank x euro minder. Wat is uw prijs?
Vaak moet de verkoper dan uitleggen dat het een ander model is, maar volgens de consument is dat niet zo. Of nauwelijks zo. De prijs is bij 'die ander' in ieder geval lager.
Kijken naar de naam van het model als vergelijkingsmateriaal? Daarop hebben retailers jaren geleden al wat gevonden; de naamkaartjes worden weggehaald.
Iets anders is het nieuws dat een Nederlandse leverancier van bedrijfssoftware voor de woonbranche een productconfigurator aanbiedt waarmee consumenten, in 2D en in 3D, hun eigen meubel kunnen samenstellen. Dan ziet hij het voor zich, heeft hij het product ook nog eens zelf 'ontworpen' en dat wil de hedendaagse consument, zegt de softwareleverancier.
Leuk, maar lukt het consumenten te laten kiezen uit wel/niet verstelbare leuningen, rechte en ronde pootjes, in hout of metaal, veel dessins, verschillende stofsoorten en tientallen kleuren? Plus variabele zithoogtes en -dieptes. Plus de keus uit diverse hardheden van het interieur. O ja, en de leuningen in een contrasterende kleur. Of in leer.
Maatwerk aanbieden heet dat. Het resulteert meestal in zwart, grijs, bruin, beige of menging hiervan.
Veel aanbod geven en het zelf laten uitzoeken, heet personaliseren want de consument wil 'zijn eigen individuele keus' maken. Zeggen de leveranciers van meubelen.
Ammehoela, de consument vindt een knalrode en kanariegele bank met rare pootjes apart, maar kiest op safe. De keus is veel te groot en die zogenaamde verschillen zien de meesten niet. Daar verandert software niets aan.
Aribert Guiking