Het was mooi weer, Tweede Pinksterdag, mijn dochter was op zoek naar een tuinsetje voor op het balkon en wat doe je dan? Je gaat naar Ikea.
Maar eerst gingen wij naar Karwei want zij had op de site een buitenkleed gezien dat online 'tijdelijk niet bestelbaar' was, maar misschien kon dat in de winkel wel. Helaas, het was er niet en 'sowieso hebben wij geen kleden voor buiten', zei de verkoper. Mijn dochter wilde haar telefoon pakken om te laten zien dat er toch echt buitenkleden op de site van Karwei staan, maar had geen zin in gezeik, want het was duidelijk dat de verkoper niet de slimste was.
Dus wij in de auto naar Ikea. Maar eerst even bij Leen Bakker langs, wellicht hadden ze daar buitenkleden. Ik vroeg een verkoper waar de kleden lagen, maar hij was 'druk met een klant', zo liet hij weten. Zo druk was dat nu ook weer niet want na twee minuten stond hij bij ons tussen de liggende en hangende kleden. Volstrekt onduidelijk wat geschikt was voor buitengebruik, maar daarvoor hadden ze bij Leen Bakker een groene sticker, vertelde de verkoper. Die was niet te vinden, maar bleek ergens op de grond te liggen.
Wij slaagden niet, maar ik kon wel een jaloezietje scoren voor een actieprijs. Ik had er twee nodig, maar er was slechts een exemplaar aanwezig en nagaan of er nog een in het magazijn stond, bleek lastig. 'Wij hebben een nieuw systeem meneer', zij een gestreste vrouw. Of ze even kon kijken of de jaloezie in een ander filiaal – dicht bij mijn huis – wel aanwezig was? 'Ja, dat kan, maar ik weet de code van dat filiaal niet.' Afijn, we konden beter wegwezen want hoewel het rustig was in de winkel was het stressniveau hoog.
Dus wij weer de auto in op weg naar Ikea. Een paar honderd meter verder stond een grote outlet met verlichting en ik ben al tijden op zoek naar een uplighter en die dingen zijn ontzettend moeilijk te vinden en wie weet had ik nu meer geluk. Helaas. Dus wij weer de auto in op weg naar dat grote Zweedse woonwarenhuis.
Pal daarnaast staat een Hornbach en daar wilde ik even heen want daar was ik nog nooit geweest. Het was inmiddels rond een uur of een en bloedheet. Bij de ingang stond een mevrouw in coronahesje en die gaf mij een flyer. 'Dat is uw toegangskaart en er mag slechts een persoon naar binnen,!' zei ze streng. Ik vroeg wat het bordje met een aankondiging over wintertijd te betekenen had, naast de toegangspoort. Dat wist ze niet.
Binnen bij Hormbach wemelde het van de borden: de nummers van de gangpaden, welke artikelen daar te vinden waren, borden met Covid-19 aanwijzingen ('het is niet toegestaan producten aan te raken'), richtingsborden, borden met kortingen en nog heel veel meer. Er mochten niet meer dan vijf personen per gangpad aanwezig zijn, maar er was geen eenrichtingsverkeer. Oei, daardoor raakten twee medewerkers in paniek toen ineens van twee kanten mensen het pad inschoven en zij constateerden dat dat gezamenlijk meer dan vijf zou kunnen worden. Wat nu? Ik liep gewoon door en voelde hun angst toen ik hen voorbij liep, op weg naar einde gangpad.
Bij de kassa merkte ik dat de internetverbinding niet werkte zodat ik geen geld kon overmaken naar mijzelf om met een pasje af te rekenen. Gelukkig kon het contant en ik kreeg een krakend nieuw briefje van vijf terug. Dat had ik nog nooit meegemaakt.
Naast Hornbach zit Ikea dus daar konden wij uiteindelijk doen waarvoor wij in de auto gestapt waren. Het was er behoorlijk rustig en het restaurant zelfs doodstil want gesloten. Na niet geplande dingen in de kar te hebben gedeponeerd stonden wij uiteindelijk bij het rek om het tuinsetje eruit te trekken. Maar hoe zat dat nu met die kleuren? Wat was het verschil tussen grijsbruin gelazuurd en licht gelazuurd? Bij de eerste mogelijkheid zat een kleurstip op de verpakking, bij de tweede geen kleurstip. Wat nu? Twee passerende medewerkers, een vaste kracht en een inhuurder, confronteerden wij met de keuze die wij wilden maken, maar niet wisten hoe. Met kijken op verpakkingen en een online check kwamen wij er gezamenlijk uit. De vaste kracht zou de onduidelijkheid doorgeven en de inhuurder keek hem lachend aan: 'krijg ik nu promotie?'
Op weg naar de kassa passeerden wij twee vrolijke Ikea-jongedames die adrem reageerden op opmerkingen van mijn kant. 'Studenten', zei mijn dochter. 'Dat merk je meteen. Die zijn veel sneller en relaxter dan dat vaste personeel. Die nemen het allemaal niet zo serieus.'
Mijn dochter, opgegroeid in de digitale wereld, koos voor de zelfscankassa, maar zat daar een beetje te hannesen. Bleek een invoerprobleem te zijn en wij waren niet de enigen die even moesten worden geholpen. Een vriendelijk meisje gaf aanwijzingen en ook dat leek ons een studente. Met een volle kar reden wij naar buiten in de volle zon.
Moraal van even samen shoppen? Gewoon rustig blijven, luisteren naar de klant, alert zijn, mee kunnen denken, serieus zijn maar tegelijkertijd kunnen inspelen op een geintje; als je dat doet als verkoper ben je al een heel eind. Het zijn clichés, maar voor veel winkelverkopers blijkbaar elementaire vaardigheden die ze in hoge mate missen.
Aribert Guiking